Begeerte heeft ons aangeraakt

Bert Natter, verteller 
m.m.v. Menno van Delft, klavecimbel

Bert Natter (1968) heeft al heel wat boeken gepubliceerd: jeugdboeken, kunstboeken, kookboeken en opmerkelijke combinaties daarvan, met Rembrandt, mijn vader en Het Rijksmuseum Kookboek als voorlopige hoogtepunten. In 2008 verscheen zijn literaire debuut: Begeerte heeft ons aangeraakt. En het was gelijk één van de meest opmerkelijke romans van het jaar. Intriest, overvol en pijnlijk grappig.
Natter beschrijft op droogkomische en vaak hilarische wijze het tragische verhaal van Lucas Hunthgburth, die bij de vuurwerkramp in Enschede zijn beste vriend verliest. Alleen zijn werk als conservator oude muziekinstrumenten in een toonaangevend museum brengt hem enige verlichting in de periode van duisternis die daarop volgt. Helaas fluistert hij bij een feestelijke opening de majesteit iets onbetamelijks in het oor, waarmee zijn museale carrière wreed ten einde komt.
Door een telefoontje van iemand die hem een zeldzaam en buitengewoon begeerlijk zeventiende-eeuws klavecimbel wil laten zien en wellicht verkopen, belandt de bijna veertigjarige Hunthgburth in een klein Gronings gehucht. Daar trekt een stoet merkwaardige dorpsbewoners aan hem voorbij, bezoekt hij een plattelandskermis, is hij getuige van een bizarre begrafenis en zit hij aan bij een diner dat volledig uit de hand loopt.
Maar vooral maakt Hunthgburth in het dorpje kennis met een uiterst begaafde klaveciniste, minstens zo begeerlijk als het instrument dat zij bespeelt. Een verzengende liefde bloeit op.

De pers reageerde verheugd op Natters literaire debuut:
‘Bert Natter debuteert met een zeer beheerste en muzikale roman. Natter kiest voor een trage opbouw, waarin verschillende verhaallijnen al terloops zijn klaargelegd als het verhaal echt op stoom komt. En dat doet het, de tweede helft is humoristisch, warmbloedig, spannend en tragisch.’
Ewoud Kieft in NRC Handelsblad

‘Ik heb er nu vijftig pagina’s in gelezen en het terzijde gelegd. Het beste bewaar je voor de finale, heb ik ooit geleerd, toen de begeerte mij nog niet had aangeraakt. Het beste boek lees je op vakantie als laatste. Af en toe kan ik bovendien aan Bert Natter in Roermond denken. En hoe hij die aktentas opende, en hoe die geur van het nieuwe er uit opsteeg. Tegen alle verdrukking in worden er altijd maar weer mooie dingen gemaakt, zo ruikt die geur. Koopt allen dit boek, en snuif die geur op.’
Martin Bril in de Volkskrant.

‘De vuurwerkramp in Enschede vormt de bizarre achtergrond van een roman over begeerte, hebzucht, wellust, trots, liefde, dood en hartstocht voor muziek. Natter geeft prachtige en hilarische beschrijvingen van zijn personages en de absurde omstandigheden, waarin zij terecht zijn gekomen. Een overladen debuut, maar het blijft boeien van het begin tot het eind.’
Mieske van Eck in Het Parool

In het boek is behalve voor de hoofdpersonen een belangrijke rol weggelegd voor het klavecimbel en de daarbijbehorende muziek. Natter vond de bekende klavecinist Menno van Delft bereid hem op zijn literaire avonden te seconderen en het verhaal muzikaal te illustreren met een aantal passende werken. En zo komt muziek aan bod van Rossi, Rameau, Couperin, Froberger, Händel en vele anderen. In ’t Huis te Poort komen deze avond dus zowel de literatuur- als de oude-muziekliefhebbers aan hun trekken.
Menno van Delft (Amsterdam, 1963) speelt klavecimbel en clavichord. In binnen- en buitenland is hij een veelgevraagd solist en continuospeler. Sinds 1995 doceert hij klavecimbel, clavichord, basso continuo- en ensemblespel aan het Conservatorium van Amsterdam.

‘Menno van Delft is een begenadigd klavecinist. Hij heeft een hoofse, stijlvolle, maar ook licht joyeuze manier van musiceren, alsof hij zich het zelfbewustzijn van de Franse achttiende-eeuwse hofcomponisten wier werk hij speelde persoonlijk eigen heeft weten te maken. In zijn spel zit iets van het speelse gemak van het virtuozendom dat hun muziek karakteriseert.’
Michaël Zeeman in de Volkskrant

Tot slot kunnen wij niet heen om de culinaire kant van het verhaal. De bereiding van pauw komt in het boek uitgebreid aan de orde. Het gaat te ver om deze avond pauwentongetjes te serveren, maar zeker zal worden bekeken of het mogelijk is om met Natters eerdere boeken in de hand enige historische hapjes te serveren.