Marco Beasley & Antonello Paliotti – Catarì, Maggio, L’Ammore

Het concert van Marco Beasley op 6 september is uitverkocht. Wanneer je nog kaartjes wilt bemachtigen kun je een mailtje sturen naar advanderkouwe@gmail.com. Ik zet je naam dan op de wachtlijst. Mochten er afzeggingen komen, dan is het mogelijk dat je alsnog aan de beurt komt.

Ad van der Kouwe

 

De Italiaans-Engelse zanger Marco Beasley is zonder twijfel een van de grootste namen uit de oude muziek. Met zijn eigenzinnige aanpak en natuurlijke manier van zingen drukte hij op veel bekend repertoire een uniek eigen stempel. Hij sloeg met zijn benadering een brug tussen oude muziek en authentieke volksmuziek. Dat laatste genre is voor hem steeds belangrijker geworden. De Napolitaanse volksmuziek staat centraal in het programma Catarì, Maggio, L’Ammore, dat hij deze avond met gitarist Antonello Paliotti vertolkt.

Catarì, Maggio, l’Ammore….
(Caterina, Mei, Liefde….)

Een man vertelt over zichzelf en zijn leven,
over zijn gezwoeg van alledag, maar ook over zijn vreugde in de liefde.
Op de klanken van beroemde Napolitaanse liederen komt een portret van diepe menselijkheid naar voren, toebehorend aan een wereld die nu is verdwenen. Of slechts vergeten…

 

Catarì, Maggio, l’Ammore….
Marco Beasley

Ach, hoe heerlijk was het, om aan een tafeltje te zitten bij pizzeria ‘La Lucerna’, op het schitterende terras dat uitkeek over de Golf van Napels, een landschap dat in de stralen van de late middagzon paradijselijke trekken aannam: het lawaai van het chaotische verkeer dat de straten van de stad overspoelde was haast niet meer te horen, en sowieso waren er op dat uur, op die feestdag, weinig mensen op straat. Zo was Portici helder te zien, met zijn koninklijke tuinen in de schaduw van de Vesuvius, ‘La Muntagna’, zoals de Napolitanen die noemen. Iets verder lag Sorrento, de villa’s en  huizen loodrecht op de kust. Ze weerspiegelden in het kalme zeewater, dat oplichtte door de felle stralen van de ondergaande zon.

Ja, het was hier werkelijk goed toeven.

Van ver weg kwam het trage, gedempte geluid van stemmen, bijna alsof ze het landschap, onbeweeglijk en tegelijkertijd zo bruisend van leven, niet wilden verstoren. De stemmen van Napels.

‘Wie weet hoeveel liederen, hoeveel woorden van liefde ze hebben gezongen!’ dacht ik.

De stemmen antwoordden:

‘De liefde…? De liefde leer je door te leven! Onze liederen zijn er om een stem te geven aan al die gevoelens die anders maar moeilijk naar buiten zouden komen, uit verlegenheid, of misschien ook uit schaamte. Grote dichters hebben de woorden geschreven die wij zingen: Salvatore di Giacomo, Eduardo de Filippo, Libero Bovio, Totò… En de muziek? Ernesto de Curtis, E.A. Mario, misschien zelfs Donizetti hebben hun passie, hun talent aangewend om de stemmingen van de liefde echter te maken, om de klanken en dromen van de stad te doen leven, om zichzelf en ons eraan te herinneren dat ook wij leven, waar we ook zijn. En daarom, als ook jullie zingen en spelen, doe het met vreugde, wees gelukkig, en denk eraan dat…

Het leven is als een lantaarn
Wie weet of we in het hiernamaals
elkaar terugzien…
Wie weet of er in het hiernamaals
een taveerne is…’

‘Dat is zo,’ zei ik bij mezelf. ‘Wie weet…’

 

La Canzone Napoletana
Antonello Paliotti

De canzone napoletana, het Napolitaanse lied, heeft iets mysterieus: iedereen praat erover, maar niemand slaagt erin het precies te definiëren. We weten wat Bossa Nova is, we kunnen dat genre in zijn tijd en plaats situeren; we kunnen spreken over Fado, over Rap en Blues, maar de canzone napoletana ontsnapt aan iedere bevestigende uitspraak: meer dan vijf eeuwen muziekgeschiedenis hebben iedere poging om te catalogiseren, iedere definitieve, sluitende conclusie leeg en zinloos doen blijken.
Bovendien, wat is bijvoorbeeld een villanella precies? Is dat het prototype van een lied, of een autonoom genre met een eigen geschiedenis, die meer dan een eeuw zou duren? En de tarantella? Gaat het daar om een dans in 6 of 12/8e maat, ontstaan om dansparen in kostuum te begeleiden bij een bord maccaroni, of is het die duistere, mythische en bezeten dans in 4/4, uitgevoerd voor therapeutische doeleinden? En wanneer ontstaat nu echt de canzone napoletana? Is het een fenomeen verbonden aan een specifieke markt, of een globaal verschijnsel?
Kunnen we Santa Lucia, geschreven in de negentiende eeuw, en Terra Mia van Pino Daniele onder één noemer scharen? Wat heeft een fronna, gezongen onder de muren van een gevangenis, gemeen met een suggestieve canzonetta, vol vertoon ten gehore gebracht in een salon? Het is een vraagstuk dat volledig open ligt, en dat (gelukkig) verre van opgelost is en overgeleverd aan de necrofilie van archieven, musea, de Instituten voor de Bescherming van de Traditie. Het is echter van belang om, wanneer we het hebben over de canzone napoletana, ons tenminste bewust te zijn van haar vele aspecten, haar complexe geschiedenis, de ontwikkelingen, gedaanteveranderingen en omzwervingen die de Napolitaanse muziek in de afgelopen 500 jaar heeft ondergaan.
De heldere stem van Marco Beasley, zijn subtiele en tegelijkertijd bezielde vertolking van deze liederen, heeft de wijze van mijn begeleiding ingegeven. Om deze reden heb ik vaak de voorkeur gegeven aan een ‘klassieke’ begeleiding (Malafemmena, Serenata Napulitana, Munasterio ‘e Santa Chiara etc) en alleen in een enkel geval ben ik vrij omgesprongen met de melodieën (in bijvoorbeeld Te voglio bene assaje, ‘O surdato nnamurato) Mijn eigen twee composities daarentegen worden in dit programma voor het eerst in deze vorm gepresenteerd, terwijl de Villanella a Ballo is teruggebracht naar haar oorspronkelijke gedaante, uit de eerste editie van Gatta Cenerentola van Roberto De Simone.

Marco Beasley zang
Antonello Paliotti gitaar en arrangementen

€ 30,00 (Kaarten uitsluitend na reservering verkrijgbaar)